Hayattan...

HAYATTAN...

*Geniş ve rahat olmayı öğrendim... Ölümün dışında hiç bir şey göründüğü kadar önemli ve acil değil...

*Coşkulu ve neşeli olmadığım zaman, bunun hiç kimsenin suçu olmadığını ve gülümsemem gerektiğini öğrendim...

*Cesur olmayı; değilsem bile öyle davranmayı öğrendim... Nasıl olsa, aradaki farkı kimse anlamıyor...

*Cazibemle 15 dakika idare edebildiğimi, ama ondan sonra mutlaka bilmem gereken bir şeyler olduğunu öğrendim...

*Hiç kimsenin sır saklamadığını öğrendim!... Çünkü herkes, "birine söylemek ihtiyacı" hissediyor...

*Yanıtını bilmediğim ve emin olmadığım konularda "Bilmiyorum" demenin daha faydalı olduğunu öğrendim...

*Ağzımı kapalı tuttuğumda, fazla hata yapmadığımı öğrendim!...

*Başarıya çıkan bir "asansör" olmadığını, tırmanmak gerektiğini öğrendim...

*İnsanların bana sadece, -benim izin verdiğim şekilde- davranabildiklerini öğrendim...

*Kıskançlığın, mutluluğun düşmanı olduğunu ve "mutlu olmak için
başkalarına güvenme"nin sonsuza kadar hayal kırıklığı getirdiğini
öğrendim...

*İnsanların kendinden daha az başarılı insanlarla, başarısını; mutsuz
insanlarla da mutluluğunu konuşmaması gerektiğini öğrendim...

*Başkaları için olumsuz düşünüp acımasız ve kırıcı olanların, aslında
güçsüz kimseler olduğunu ve sevgiyi sadece güçlü insanLarın bildiğini
öğrendim...

*İnsanlara artık kızmıyorum... Çünkü, hayatlarında
hataları, sorunları, mutsuzlukları olan insanların,
karşılarındakileri kendi yerlerinde görmeye çalıştıklarını
öğrendim...

*"Ben bu hatayı nasıl yaptım?" demek yerine, en mükemmel düşünenlerin
bile hata yapabileceğini; önemli olanın, ders alıp yinelememek
olduğunu ve yeni hatalardan daha az zararlı çıkmayı öğrendim...

*Hayattaki en önemli çözümün, neyin "önemli" olduğuna karar verip
gerisini çöpe atmak olduğunu öğrendim...

*BENİ ELEŞTİREN, BANA BİR ŞEYLER SÖYLEME YETİSİNİ KENDİNDE BULANLARA , "CEVAP VERMEME"Yİ ÖĞRENDİM...
ÇÜNKÜ BU TARTIŞMA, HİÇ BİR ZAMAN BİTMEYECEKTİR...

*Sadece "ders almak" için arkama bakmayı, sadece "yüksek sesle
düşünebilmek" için sorunumu bir başkasına anlatmayı öğrendim...
"Çözüm" için değil...

*"İmkânsız" diye bir şey olmadığını, çok istediğimde imkansızı elde
edebildiğimi, asıl savaşı kazanabilmek için "küçük çarpışmaları
kaybetmeyi" göze almayı öğrendim...

*Zamanı ve sözleri, dikkatsizce kullanmamayı öğrendim... Çünkü geri
alamıyorum...

*Ne kadar çaba harcarsam harcayayım, bazılarının mutsuzluk için her
zaman bir "neden" bulabildiğini öğrendim... ARTIK ÇABALAMIYORUM!

*Önemli olan şeyin, başkalarının benim hakkımda ne düşündükleri
değil; benim kendim hakkındaki düşüncelerim olduğunu öğrendim...
Kendimi yargılıyorum...

*"Affetmek ve Unutmak"... Eğer güçlüysen başarabildiğini ve kin
tutmanın beni rahatsız ettiğini öğrendim...

*Nerede ve ne şartlarda olursa olsun, yaşadığım yeri güzelleştirmeyi
öğrendim...

*Sürekli "BEN DÜRÜSTÜM, BEN DOĞRUYU SÖYLÜYORUM, SEN FARKLISIN"
diyenlerden kuşkulanmayı öğrendim!...
*Durum ne kadar vahim olursa olsun, soğukkanlılığımı
yitirmemeyi, gülümsemeyi; her şeyi negatif ve kötü düşünen, mutsuz
olan insanlardan ayrı kalmayı öğrendim...

*Beni kızdıran birine cevap vermeden önce, 10 saniye düşünmeyi, nefes
almayı ve kendime sakinleşmek için zaman tanımayı öğrendim...

*Bugünkü her üzüntümün ve her acımın, benim yarınki mutluluğumu
hazırladığını öğrendim...

*Yapmak istediklerimden asla vazgeçmemeyi, büyük düşlerin
gerçeklerden daha güçlü olduğunu ve "başarmanın en kısa yolu"
olduğunu öğrendim...

*"Kaybedecek neyim var?" demek yerine , yaşadığım her şeyde
"kazanacak çok şeyim var!" demeyi öğrendim...

*Hayatı, gereğinden fazla ciddiye almamayı öğrendim...

*En önemlisi de, kendime gülmeyi, kendimle eğlenmeyi, kendimi sevmeyi
öğrendim!...