karli_dagdan hikayeler

zaman gazatesi ailem eki sayı/18
Eski zamanlarda bir sultan, şehrin dışına çok muhteşem bir saray yaptırmış. Açılış gününe de bütün halkını davet etmiş. Şehrin dışındaki bu saraya giden sadece tek bir dar yol varmış. Yolun ortasına ise kocaman bir kaya koydurmuş. Kendisi de yolu çok iyi gören bir pencereye oturmuştu. “İnsanların tavrı nasıl, ne diyorlar bu duruma” diye gözlüyordu. Ülkenin en zengin tüccarları, en güçlü kervancıları, saray görevlileri birer birer geldiler, sabahtan öğlene kadar. Hepsi zor da olsa kayanın etrafından dolaşıp saraya girdiler. Pek çoğu sultanı yüksek sesle eleştirdi. Halkından bu kadar vergi alıyor, ama yolları temiz tutamıyordu. Olmazdı böyle sultan. Sonunda bir köylü çıkageldi akşama yakın. Saraya meyve ve sebze getiriyordu bu adam. Sırtındaki küfeyi yere indirdi, iki eli ile kayaya sarılıp kayayı itmeye başladı. Ancak kaya büyüktü ve gücü kayaya yetmiyordu. Çevresine baktı kalınca bir odun bulmak için. Aradığını bulmuştu. Bir odunu kullanarak zor da olsa kayayı yolun ortasından kaldırmıştı. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereydi ki, kayanın eski yerinde bir kesenin durduğunu gördü. Kese altın doluydu. Bir de not vardı kesenin yanında sultanın mührünü taşıyan. Notta; “Bu altınlar kayayı yoldan çeken kişiye aittir.” diyordu sultan. Köylü, zenginler ve diğer ileri gelenler gibi yapmamış ve bugün bizim de faydalanabileceğimiz bir ders vermişti hareketiyle: “Aslında yolumuzdaki her engele, hayat şartlarımızı daha iyileştirebilecek bir fırsat olarak bakabiliriz.”