Telaşlı bir gün

Bu hikaye 2 sene önce yazdığım bir hikaye.Eski dosya ve arşivlerimi karıştırırken buldum.Sizlerle paylaşmak istedim..
---------------------------------------------------
Annem o gün çok telaşlıydı.Akşam yemeğinde tüm akrabalarım bizim evde olacaklardı.Ben alt katta bilgisayar oynuyorken annem yüksek bir sesle bağırdı.

-Kemal oğlum çabuk baharatçıya git kekik al gel.

Oyunun tam da ortasında bu sesi duymaktan nefret ediyordum.Oflaya puflaya zorla kalktım.Baharatçıya giderken aklıma bilgisayar oyunu almakta geldi.Nasıl olsa 3 TL'cikti.Hemen kekiği aldım.Oradan da bilgisayarcıya uğradım.Oyunumuda seçtim hemen.Bu aralar yeni çıkan PES 10'u aldım.Heyecanla eve koştum.Fakat birde ne göreyim.Annem merdivende oturmuş bekliyordu.Yüzündeki ifadeyi görünce hiçte hoşlanmadım.Hemen koşup anneme sordum neden burda beklediğini;

-Oğlum senin peşinden biber de al diye bağırdım.Fakat duymadın.O sırada kapı kapandı.Ocakta hala yemeklerim var.

Anneme neden babamı aramadığını sordum.Annem ise telefon numarasını unuttuğunu söyledi.Neyseki ben biliyordum.Hemen komşuya gittim.Telefonunuzu kullanmamda bir mahsur yok demi? dedim.Olumlu cevap alınca hemen fırladım ve telefon numarasını çevirdim.Babamla konuştum.Babam hemen bizim evde olacağını söyledi.Babam geldiğinde anahtarını hemen aldım ve kapıya sarıldım.Açmaya çalıştım ama bir türlü anahtar girmiyordu.Sanırım evin anahtarı kapının içerideki kilidinde kalmıştı.Mecburen çilingir çağırdık.Çilingir bile kapıyı açamadı.Kırmaya çalıştık ama nafile kapı sanki çok güçlü bir pehlivandı.Sonra babam bir yanık kokusu alıyor musunuz? dedi.Biz annemle hayır dedik.Hemen sonra Mutfak yanıyor diye bağırdık.Koşarak evimizin bahçesine doğru gittik.Ama mutfağın camı yetişemeyeceğimiz kadar yukardaydı.Merdiven ise eski kömürlükteydi.O anda hepimizin beyni durmuştu.Nedense hiç kimsenin aklına itfaiyeyi aramak bile gelmedi.Hemen babamdan telefonunu isteyip itfaiyeyi aradım.İtfaiye geldiğinde ise mutfak alev alıyordu.Annem ağlıyordu.Eve daha yeni taşındık ve de bunların başımıza geleceği aklımızın ucundan bile geçmezdi.İtfaiye yangını söndürdüğünde ise mutfağın yarısı kül olmuştu.Ve de akşam yemeğine 1 saat kalmıştı.Babam işyerinin yanında harika yemekler yapan bir lokanta olduğunu söyledi.Arabayla hemen yemek almaya gittik.Dışarıya masa sandalyeleri kurduk.Sanki Ramazan ayı gibi bereketli bir sofraydı.Ama mutfağımız için bu söylenemezdi sanırım...

O gece hepimiz çok eğlendik.Annemin üzüntüsü biraz da olsa geçmişti.Herkes yemekleri çok beğenmişti.Biz de babamla birbirimize bakıp gülüştük...

07/01/2010
Ömer Faruk Coşkun
6-C